Noiret czuł, że musi z kimś porozmawiać. Przez swoje dawne zachowanie nie zyskał tu sobie zbyt wielu przyjaciół i nie bardzo wiedział komu może zaufać. Jego wybór padł na Amelię. Gdy zbliżał się do jej pokoju, zobaczył wychodzącą z niego Marię. Była zmartwiona tym, że jej syn został wytypowany przez większość osób.
- Maria, możemy chwilę porozmawiać? - zaczął - Wiem, że między nami nigdy nie było dobrych układów, ale teraz musimy wszyscy trzymać się razem, żeby odkryć kto jest mordercą. Muszę powiedzieć, że ja od początku nie wierzyłem w winę Ivana. Zdążyłem go trochę poznać przez te wszystkie lata. Może nie byłem dobrym ojcem, ale poznałem go na tyle, żeby wiedzieć, że nie byłby do tego zdolny. Ktoś najwyraźniej chciał go wrobić.
Po tych słowach Maria podzieliła się swoimi przypuszczeniami dotyczącymi Pauli i Lucii.
- Masz rację, szczególnie co do tej małej. Zawsze wszędzie jest jej pełno i zawsze jako pierwsza wskazywała na Ivana.  Z drugiej strony Lucia też dwa razy wskazała Ivana, tak samo zresztą jak Hector. Ale musimy uważać, bo może morderca właśnie chce żebyśmy tak myśleli. Dzisiaj nie możemy działać zbyt pochopnie, musimy przeanalizować wszystkie za i przeciw. Musimy ich bacznie obserwować.
Noiret i Maria wymienili jeszcze między sobą kilka uwag i każde poszło w swoją stronę. Miał już zapukać w drzwi od pokoju Amelii, gdy jego uwagę przykuło coś, co zobaczył przez okno na korytarzu. Paula i Eveleyn nachylały się nad czymś. Potem jedna z nich wyciągnęła to z ziemi. Z tej odległości nie widział co to może być. Odprowadził dziewczynki wzrokiem spowrotem do pensjonatu i kiedy zniknęły z pola widzenia postanowił zaczekać i zobaczyć co takiego znalazły. Poszedł w stronę schodów i zobaczył, że Hector już rozmawia z dziewczynkami na temat ich znaleziska. "Nie będę im teraz przeszkadzał" pomyślał "później zapytam Hectora co takiego znalazły" i zapominając o tym z kim tak naprawdę chciał się spotkać, wrócił do pokoju.

Amelia spędziła cały dzień w pokoju ze swim dzieckiem.
Musiała jak najlepiej poznać swoją córeczkę.
Była taka szczęśliwa móc ją przytulić.
Cieszyła się z jej uśmiechu. Całe szczęście mała wcale nie płakała i łatwo był ją zabawić.
Maria odwiedzała ją kilka razy i przynosiła im jedzenie.
Rozmawiały ze sobą o wiele częściej niż wcześniej.
Podobne losy je do siebie zbliżyły.
Maria przekazywała jej wszystko co się działo poza pokojem Amelii.
Jednakże Amelia wciąż była w szoku po śmierci Sandry.
Musiała porozmawiać o tym z Hectorem.
Poprosiła więc Marię, aby zajęła się Elisą i poszła do jego pokoju.
Zapukała do drzwi.
    - Proszę – rozległ się głos Hectora.
    - Hector? To ja, Amelia. Chciałam z tobą porozmawiać.
Mężczyzna zaprosił ją do środka i oboje usiedli na krzesłach przy stoliku.
    - O czym chciałaś pomówić?
    - O Sandrze.
Oczy Hectora pozostały poważne.
    - Chodzi o to, że czuje się źle z tym, że obie padłyśmy ofiarą napastnika, lecz jej nie miał kto pomóc. Jest mi strasznie przykro z tego powodu.
    - Wiem – powiedział Hector wpatrując się w dywan.
    - Strasznie szkoda mi dzieci. Marcos jest pewnie załamany. A Paula wie?
    - Sądzi, że Sandra wróciła do Hiszpanii. Nie mogłem jej powiedzieć.
    - To zrozumiałe – Amelia położyła mu dłoń na ramieniu. - Hector?
    - Tak? - Mężczyzna uniósł głowę.
    - Wiem, że teraz każdy jest podejrzany, ale chciałam ci powiedzieć, że gdybym mogła oddałabym życie za Sandrę. Wiem, że bardzo ją kochałeś i razem z jej dziećmi dużo przeszliście.
Hector pokiwał głową, a łzy spłynęły mu po policzkach.
    - Jednakże teraz wynikła sytuacja, przez którą na chciałabym nadstawiać karku.
    - Co masz na myśli? - zdziwił się Hector.
Amelia opowiedziała mu o Elisie.
Musiała zaufać jeszcze komuś, bo gdy wszystko się rozniesie, może będzie mogła na niego liczyć. Maria ją rozumiała, bo była w takiej samej sytuacji, a Hector? Powinien ją zrozumieć ze względu na więzy krwi z jej dzieckiem.
Niestety nigdy nic nie wiadomo.
Amelia postanowiła wrócić do swojego pokoju. Usłyszała płacz małej dochodzący  zza drzwi.
    - Co się stało? - pomyślała zaniepokojona.
Gdy weszła do środka ujrzała Marię, która z lekko przerażoną miną, zasłaniała sobą płaczące dziecko.
Nie były jednak same.

- Wiesz co Paula, mam pomysł. Pójdziesz do Hectora zagadasz go, ja się wślizgnę do pokoju i zabiorę grę. Tzn. tylko ją pożyczę, potem oddamy, tak dla zabawy tylko.
- No nie wiem, odparła Paula. Ale na pewno potem oddamy, tak?
- Jasne, że tak
Jak pomyślały tak też zrobiły. Małe spryciure wykradły plansze. Kierując się do swojego pokoju wpadły na Lukasa. Lukas chodź, zagramy w gre.
- A co to za gra - zapytał zaciekawiony Lukas.
- Nie wiemy. Ale zaraz przeczytamy instrukcje.
Instrukcja:
Do seansu potrzebujemy od 2 do 6 osób. Potrzebna jest zupełna cisza i półmrok.
- Nie podoba mi się to - powiedział Lukas
- Cicho, idź lepiej zasłoń zasłony - odpowiedziała Evelyn.
Uczestnicy muszą usiąść w kółko i złapać się za ręce, a następnie wymówić zdanie: "Duchu, jeżeli jesteś teraz z nami daj nam jakiś znak i wskaż na TAK"
- Teraz to i mnie się to nie podoba - powiedziała Paula, nie chcę w to grać. Wstała i skierowała się do okna, aby odsłonić zasłony.
W tym momencie tabliczka ze wskaźnikiem sama się poruszyła, wskazując słowo TAK.
- Evelyn, nie strasz nas specjalnie to zrobiłaś - krzyknął Lukas
- Ale ja niczego nie dotykałam, przysięgam. Nie bądźcie tchórze to tylko zabawa.
Lukas i Paula byli przerażeni. Evelyn zaś się śmiała.
- Skąd przyszedłeś duchu? - zapytała
- Tym razem tabliczka znowu się przesunęła i pokazała słowo: NIEBO. Nagla otwarte do tej pory drzwi się zamknęły. Cała trójka już teraz podskoczyła ze strachu. Ewidentnie widzieli, że nikt nie ruszył tabliczki. Dzieci chciały się wycofać, ale teraz nie było już odwrotu.
Wskaźnik zaczął wariować. Cały czas pokazywał w tej samej kolejności cztery litery: L E C Z. Jak zwariowany non stop, w kółko L E C Z. Dzieci nie wiedziały co robić, przytuliły się do siebie i wszystkie zaczęły krzyczeć: POMOCY!!!!!! Po kilku sekundach wszystko ustało, wskaźnik przestał wirować, drzwi się otworzyły, wszystko "wróciło do normy".

- Evelyn, natychmiast zanieś tę grę do Hectora. Albo ją wyrzuć - krzyknęła Paula
- Ale ja nie chcę jej dotykać. Boję się. - odpowiedziała
- Tak, teraz to się boisz? A jak mówiłam żeby nie ruszać to nie słuchałaś.

- Dziewczyny uspokójcie się. Trzeba to gdzieś szybko zakopać to raz a dwa, co to znaczy: L E C Z??

Ostatnio edytowany przez Calineczka_j (2011-03-10 16:12:47)

No to mnie Maria załatwiłaś z tą Amelią.
Marcos wraz z Carol po ostatnich wydarzeniach postanowili nie czekać na nic i od razu wyruszyć na przeszukiwanie hotelu (?). Zabrali ze sobą Vicky, która odnalazła się z pewnym młodym chłopakiem z sąsiedniej klasy. Szukali Ivana.... Znaleźli go dopiero gdy ten był w rękach policjantów.
- Ivan, co Ty zrobiłeś? - krzyczała Carol.
- Nie możecie go zabrać. - wołał Marcos.
- Ja nic nie zrobiłem! Marcos - dbaj o nich. Jeszcze tu wrócę. Nie zostawię Was. Spokojnie. - krzyczał Ivan.- Mierda! Nie możecie poluźnić tych kajdanek? Dłonie mi drętwieją. - mówił do policjantów.
- Co tutaj się stało? - pytała Vicky.
- Podejrzewają, że to Ivan stoi za wszystkim. - odpowiedział ktoś w tłumie.
- Ivan? To niemożliwe! - powiedziała Carol.
- Na dodatek Saul zginął... - powiedziała Amelia.
- Saul...?
- Nowy nauczyciel.
- Aaa...nigdy go nie lubiłem. - powiedział Marcos.
- Daj spokój Marcos. To też człowiek. - zganiła go Carol.

MARCOS PO ROZMOWIE Z AMELIĄ.
Poszedł do Carol.
- Carol....dużo było ostatnio dziwnych sytuacji...może zanim zaczniemy działać...chodźmy na wycieczkę po Paryżu? Tak romantycznie, spokojnie... - powiedział.
- No dobrze. Tylko się przebiorę w coś ładnego. - dodała.
- Ty we wszystkim wyglądasz ładnie. - uśmiechnął się Marcos.
15 minut później.
- Długo się przebierałaś. - zażartował.
- Nie narzekaj, mogłam dłużej. - odpowiedziała mu z uśmiechem.
- To dokąd idziemy? - pytała po wyjściu z hotelu (?).
- Gdzie nas nogi poniosą. - odpowiedział.
Wycieczkę zaczęli od zjedzenia kolacji w restauracji "La Coupe Gorge", później spacerowali Rue de Rivioli aż do "Le Club'u" gdzie zatrzymali się na małą potańcówkę.
- Już mi uszy pękają.  Chodźmy dalej. - mówiła Carol w środku.
- Świetnie tańczysz. - wyszeptał jej Marcos. - Dobrze, chodźmy stąd. - dodał.
Kierując się dalej Rue de Rivioli dotarli do Cour Carree, przy której to mieści się: 1er Arrondissement, Tribunal d'Instance i Saint-Germain Auxerrois.
- Jak tutaj pięknie. - Mogłabym tutaj mieszkać. - powiedziała szczęśliwa.
- Obiecuję Ci to, gdy tylko wszystko się skończy. - odpowiedział. - Kocham Cię ! - dodał.
- Ja Ciebie też.
Dotarli nad Sekwanę...tamtędy wzdłuż niej wrócili do hotelu (?).
- Było pięknie. Dziękuję. - powiedziała Carol.
- Proszę bardzo. - uśmiechnął się. - Jak chcesz, możemy tak codziennie chodzić. - dodał.
- Z przyjemnością. A teraz idę się położyć bo padam z nóg. - powiedziała Carol i ucałowała Marcosa na do widzenia.
- Słodkich snów.
- Słodkich snów.

- Pięknie, achhh...pięknie. - powiedział sam do siebie pod nosem, gdy podeszła do niego Amelia.
- Powiedziałeś jej? - zapytała się.
- O czym? - zapytał.
- O dziecku.
- Miałem nic nie mówić, to na razie nie mówię. Dowie się na pewno, ale w swoim czasie. - dodał. - Zresztą nie mam pewności, że to moje dziecko. - dodał po chwili zastanowienia. - Aczkolwiek nie pozwolę by coś mu się stało.
- Wiesz co, jak możesz?! - zapytała zapłakana Amelia.
- Życie... - odpowiedział.
Zapłakana Amelia pobiegła korytarzem, a Marcos udał się spać.

Głos na: Maria  Uzasadnienie: nie będę zmieniał decyzji. Wytypowałem ją na samym początku, i tak będę głosował.

Po pobudce....przyszła do niego Vicky z planszą...i poszli do Hectora (to tak aby nie edytować postu )

Ostatnio edytowany przez Krisztian (2011-03-10 18:31:47)

Mój głos: Lucia (Paula podejrzewa że duch chciał powiedzieć LECZYĆ - ale nie zdążył, bo dzieci zaczęły krzyczeć, a skojarzyło jej się to z lekarką, zatem Lucia)

Ostatnio edytowany przez Calineczka_j (2011-03-10 18:55:54)

Lucas był poruszony kolejnymi wydarzeniami..."to miały być wakacje i mieliśmy zobaczyć jedno z najbardziej znanych miast na świecie...a tu się dzieją takie przerażające rzeczy..to nie są wakacje...to przypomina ten horror który kiedyś oglądnąłem pod nieobecność taty "Koszmar minionego lata"...nie mogłem potem spać przez tydzień..nigdy w życiu nie wrócę już do Paryża..a jak znajdę narzeczoną, może nawet Evelyn to pojedziemy do Las Palmas de Gran Canaria - tam rosną banany i nie ma morderców...i ta gra którą znalazły dziewczyny była przerażająca..ja chyba nie zasnę w nocy...wolę się nie zastanawiać co L EC Z może znaczyć...nie chcę myśleć o tej grze ani trochę...boje się duchów...jeśli moje sny się spełniają to duchy też pewnie istnieją...ale tylko Julii by powiedziały więcej a ona już nie żyje...i jeszcze ta straszna śmierć Saula...taki miły starszy pan choć nieco milczący.. ehh czemu nie zostałem z Jacintą w Internacie..teraz tego żałuje..

Mój głos: Amelia ("Wciąż myślę, że ona zna dzieci najlepiej bo jest naszą wychowawczynią i wiedziała jak Paula się wtedy zachowa, poza tym Saul został zastrzelony, a jeszcze w Internacie znaleźliśmy pistolet u Amelii w pokoju

andzia119 napisał:

-Musimy porozmawiać o tym z Hectorem może on coś wymyśli- stwierdził Marcos
-Może pójdziemy odrazu do niego? Nie ma na co czekać... Bo może koś znowu zginąć...- odpowiedziała Vicki
Po czym wzięli grę i skierowali się ku pokojowi Hectora.

Hector zmęczony po całym dniu znajdował się w swoim pokoju. Tuż po kolacji usłyszał pukanie do swoich drzwi.
- Kto tam? - zapytał mężczyzna.
- To my - usłyszał głos Victorii - Możemy wejść?
- Jasne. Drzwi są otwarte.
Młodzi przyjaciele szybko weszli do środka.
- Co was do mnie sprowadza? Bo nie wierzę, że przyszliście zapytać co tam u mnie słychać - zaśmiał się Hector.
- Spotkaliśmy przerażone dziewczynki. Miały ze sobą to - powiedziała Vicky i podała mężczyźnie planszę OUIJA, którą Hector już dzisiaj widział.
- A to małe spryciule! Zabrałem im tę planszę, jak tylko zobaczyłem, że to przyniosły. Musiały się wkraść do mojego pokoju i ją zabrać.
- Ale Hector, co to jest? - zapytał Marcos.
- To plansze OUIJA, służąca do kontaktu z duchami. Najczęściej używa jej się podczas seansów spirytystycznych.
- To wiele wyjaśnia - odezwał się Vicky - Dziewczynki powiedziały, że na tarczy ktoś wskazał kolejno litery L, E, C i Z. Co ci się z tym kojarzy?
- Mówiąc szczerze, to nic, ale może... my też spróbujemy się skontaktować z tym duchem? - odpowiedział Hector.
Wszyscy zebrani w pokoju usiedli w skupieniu. W środku kręgu znalazła się drewniana plansza ze wskazówką, która aktualnie wskazywała puste pole.
- Czy jest tu ktoś? - zapytał Hector.
Wskazówka przesunęła się na pole "TAK".
- Kim jesteś?
Tarcza zaczęła wskazywać kolejne litery: S, A, N, D, R, A.
- To moja mama! - wykrzyknął Marcos.
- Marcos, uspokój się, bo z seansu nic nie wyjdzie - zganiła go Carol.
- Kto cię zabił?
- K O B I E T A,  L E C Z  N I E  M O G Ę  P O W I E D Z I E Ć  N I C  W I Ę C E J.
Wszyscy zebrani zamarli.
- Czy jeszcze z nami jesteś? - zapytał Hector, jednak wskazówka nie poruszyła się.