Hector rozmawiał z Elsą w kuchni.
- Nie martw się, już się nią zająłem. Z Sandrą jest już lepiej. Przeniosła się do mojego pokoju. Mam nadzieję, że będzie tam bezpieczna.
- Dobrze zrobiłeś, Hector. Jeżeli będziesz potrzebował jakiejś pomocy, zwróć się z tym do mnie.

- Jest w moim pokoju, stwierdziłem, że lepiej będzie jak się nią zajmę i przeniosę ją do mnie. Tam będzie czuła się bezpieczniej. W końcu w internacie na każdym kroku czyha zagrożenie.
Hectorowi zaczęło mocniej bić serce. Znajdował się w towarzystwie dwóch osób, na których mu zależy. I nie wiedział na kim bardziej.
- Przepraszam Was, dziewczyny, muszę iść do Pauli. Słyszałem, że chciała się ze mną zobaczyć - odrzekł Hector.

-Jestem, Lucia, wejdź. -Powiedziała Sandra otwierając drzwi.
-Jak się czujesz? -Zapytała. -Może czegoś potrzebujesz?
-Nie, nie. Czuję się już naprawdę dobrze, jeśli tak można powiedzieć. Przecież tego co przeżyłam, żaden lek nie wymaże.
-Zawsze możesz to z siebie zrzucić, opowiedzieć. będzie Ci lżej na sercu, uwierz mi.
-Nie wiem, czy jestem już na to gotowa. ale jeśli mnie zrozumiesz, chciałabym to wszystko opowiedzieć najpierw Hectorowi. To jest tak straszne, ze nie wiem czy chcę by wszyscy o tym wiedzieli.
Lucia pokiwała głową na znak zrozumienia.
-Jak będziesz czegoś potrzebowała, zawsze możesz się do mnie zwrócić.
Sandra spojrzała przez okno i westchnęła. Miała na sercu jeszcze jedno zmartwienie i nie wiedziała jak o nim powiedzieć.
-Sandra, czy coś jeszcze cię martwi? -Zapytała Lucia spokojnym głosem.
Kobieta zawahała się.
-W sumie to tak. -Odpowiedziała. -Chodzi o Marcosa. Ciągle gdzieś znika, odkąd tutaj jestem widziałam go jeden raz. Bardzo mi go brakuje...
Sandra wstała i podeszła do okna.
-Jak bardzo bym chciała zabrać stad wszystkich moich bliskich i wyjechać...Lucia, co to jest? -Krzyknęła nagle.
Lucia podbiegła do okna i zobaczyła to, co tak nagle przeraziło Sandrę. Jakaś zakapturzona postać ciągnęła w stronę lasu zakrwawiony worek...

Ostatnio edytowany przez Julia25 (2010-12-31 21:39:24)

Julia25 napisał:

Sandra wstała i podeszła do okna.
-Jak bardzo bym chciała zabrać stad wszystkich moich bliskich i wyjechać...Lucia, co to jest? -Krzyknęła nagle.
Lucia podbiegła do okna i zobaczyła to, co tak nagle przeraziło Sandrę. Jakaś zakapturzona postać ciągnęła w stronę lasu zakrwawiony worek...

Lucia patrzyla za okno i byla bardzo przerazona, -kto to jest? I co ciągnie?
-Niewiem ale nie podoba mi sie to- odparła Sandra
-to wyglada jak...
-jak worek z cialem-to chcialas powiedziec?- dokonczyla Sandra
-Tak ale kto to jest nic niewidac jest tylem, ale to napewno musi byc ktos z internatu przeciez nikt inny nie moglby wejsc na teren szkoly
Obie wymienily przerazajace spojrzenia
-Nikomu nie wolno ufac-westchnela Sandra
-Co my teraz zrobimy? Moze to komus powiemy?- zastanawiala sie Lucia

-wszystko bedzie dobrze nie martw sie jakos sie ulozy
-ale... Niewiem co tu sie dzieje i bardzo sie boje ze strace kogos bliskiego
-Sandra, popatrz na mnie nie moze sie tak denerwowac, jesli cos ci sie stanie to tym bardziej nie bedziesz w stanie pomoc swoim dzieciom i bratu
Tak miedzy nami to bardzo mi na nim zalezy wiec i na tobie i twoich dzieciach, zreszta wiem co to jest srach o wlasne dziecko
-co? wiesz co to jest strach o wlasne dziecko? skad ty to mozesz wiedziec?- zapytała zdiwiona Sandra
-Ja ... to  znaczy...
W tym momencie Lucia nie wiedziala co ma jej odpowiedziec i nagle drzwi sie otwieraja...
Hector to ty?-zapytala Sandra

Do pokoju zastukał Marcos.
- Mamo, możemy porozmawiać? - zapytał Marcos.
- Oczywiście synku. - odparła Sandra.
- To ja zostawię Was samych. - dodał Hector, po czym wyszedł z pokoju.

- Co tam u Ciebie słychać? Jak się czujesz w Internacie? Coś Cię martwi? - pytał Marcos.
- Wiesz..... nie jest to dom rodzinny. Dzieją się tu różne rzeczy, a Ciebie bardzo rzadko widuję. - odpowiedziała.
- Mamo. Co się dzieje? Wiesz coś ?! Ja wiem, że zbyt wiele czasu Ci nie poświęcam, ale po śmierci Julii wraz z Ivanem, Carol i Vicky staramy dopaść się drani, którzy za tym stoją. Wiesz, że Cię kocham.
- Oczywiście, że wiem Marcos. Ja Ciebie też. - Sandra złapała Marcosa za dłoń i ucałowała go w czoło.

Do pokoju wróciła Lucia.
- To ja Wam nie przeszkadzam. - powiedział Marcos.  - Kocham Cię. - dodał, po czym wyszedł z pokoju.

Maria postanowila odwiedzic Sandre.
- Czesc Sandra, jak sie czujesz? Zadowolona ze jestes blisko dzieci?
- Dziekuje, czuje sie juz lepiej, ale jestem przerazona tymi morderstwami! Moje dzieci sa w niebezpieczenstwi, a ja nie wiem jak mam je ochronic.
- Wiem co czujesz..Najchetniej bym trzymala Ivana caly czas przy sobie! Tym bardziej teraz, po śmierci Juli..Jest pelen nienawisci i agresji, boje sie ze zrobi cos glupiego chcac dowiedziec sie kto jest morderca..
- Marcos tak samo, zaprzysiagl ze znajdzie morderca, we dwojke moga sporo narozrabiac. Musimy pierwsi dowiedziec sie kto za tym stoi!!
- Mam pewne podejrzenia..Ostatnio dziwnie zachowywał sie Noiret..Marcos go widzial z bronia, przeszukal pokoj dziewczynek i wyniósł cos z pokoju, nie wiadomo co bo szybko schowal do kieszeni! Do tego Marcos widzial go szperajacego w mojej szafce! podejrzewal ze zalozyl mi tam podsluch! Dlatego nie mozna prowadzic takich rozmow w kuchni - pamietaj. I uwazaj na Noireta!
- Dobrze ze mnie ostrzegasz! Zreszta Hector tez mi wspominal o tym draniu! Podobno siedzial w wiezieniu za znecaniem sie nad zona i Twoim Ivanem?
- TAk to prawda, Ivan przezyl z nim pieklo!! Trzeba uwazac na tego goscia!!
- Ma kogo uwazac? - powiedzial Hector wlasnie wchodzac do pokoju
- Na Noireta! zachowuje sie podejrzanie! No i ma przeciez sklonnosci do przemocy! - odpowiedziala Sandra!
- Racja, dziwny jest ostatnio. Ciegle kreci sie kolo dzieciakow! Nawet poszedl z Paula pewnego dnia do lasu! Jka mi o tym opowiadala bylem przerazony!!
- Trzeba przestrzec Paule by nie ufala zabojadowi - dodala Maria - nie wiadomo czego on od niej chce! Dobrze ze moglismy sobie porozmawiac! Uwazajcie na siebie! Ja musze wracac do pracy.aa i Hector- uwazaj na to co mowisz w kuchni bo mozliwe ze jest tam podsluch! - powiedziala Maria po cym opuscila pokoj.Gdy wychodzila uslyszala tupot stop za rogiem, szybko podbiegla ale nie zobaczyla nikogo, Poszla dalej w nadzieje ze jeszcze zobaczy kto ich podsluchiwal!!Niestety.
Wrocila do swoich obowiazkow. Po jakims czasie natknela sie na Paule i Lukasa.
- Dzieciaki, musze wam cos powiedziec. Chodzcie tutaj do pustej klasy.
dzieciaki zainteresowane co chce powiedziec im Maria bez protestowanai udaly sie za nia do klasy.
- Sluchajcie, wiecie ze jest niebezpiecznie w szkole, prawda? - Obydwoje pokiwali glowami, a Maria kontynuowala - Musicie uwazac na Noireta.On jest niebezpieczny! Paula - nie wolno ci z nim wychodzic do lasu! A Ty Lukas staraj sie byc blisko Pauli - razem jestescie bezpieczniejsi. I zagladaj czesto do taty i Rebecki. A Ty Paulita do swojej mamy - tym bardziej ze smutno jej ze tak malo czasu z Toba spedza.
Dzieciaczki zgodzily sie na slowa Marii i zapowiedzialy ze beda 3mac sie zdaleka od Noireta po czym pobiegly do swoich zabaw, a Maria wrociła do pracy

Ostatnio edytowany przez Larita (2011-01-01 10:56:15)

-Pamiętaj, ze w każdym momencie możesz przerwać i wrócimy to tego, kiedy będziesz wystarczająco silna. -Dodał po chwili.
-Sandra kiwnęła głową i powiedziała:
-Więc spróbuję się z tym zmierzyć. Pamiętam, ze pewnego dnia Andres przyszedł przerażony i powiedział, ze musimy wysłać dzieci do Internatu a sami uciekać, bo grozi nam niebezpieczeństwo. Wybraliśmy Grecję. Pożegnanie z dziećmi to był najgorszy moment, ale później pamiętam tylko pośpiech. Wiem, ze w połowie rejsu miał się z nami skontaktować Apollo, nasz kontakt. Spotkanie z jakiegoś powodu się opóźniało, chyba Apollo miał jakieś kłopoty. Potem...-Sandra nagle się zatrzymała.
-Co się stało potem, siostrzyczko? To bardzo ważne.
-Potem...usłyszałam strzał. Wybiegłam na pokład i zobaczyłam Andresa leżącego w kałuży krwi. Poczułam ból z tyłu głowy i... następna rzecz, którą pamiętam, to...to ta ciemna cela w podziemiach. Jakieś przebłyski sali operacyjnej, ale...niestety nie wiem do czego się odnoszą. Jakieś pojemniki. Większość czasu spędzałam w swoim...pokoju. Nagle pojawił się Samuel, ale przecież ja nie byłam w ciąży. Ciągle go gdzieś zabierali, że niby muszą go leczyć, bo bez ich pomocy nie przeżyje ani dnia dłużej. Chyba dostawałam jakieś leki, bo prawie wszystkie wspomnienia są jak za mgłą. Kiedyś tylko usłyszałam rozmowę o jakimś porwaniu z Internatu, bo bez krwi tej osoby eksperyment nie wyjdzie. Coś o handlu sierotami, ale w tamtej chwili to wydawało mi się zupełnie nieistotne. Modliłam się tylko, by uciec z tego piekła...
Hector spojrzał na siostrę. W tym momencie była kłębkiem nerwów. Ona też zauważyła wzrok brata.
-Przykro mi, ze na niewiele wam się przydam. Ale to naprawdę wszystko, co pamiętam.
Hector zamyślił się.
-Sandra? -Zapytał. -Wiem, ze oczekuję od ciebie za dużo w tej chwili, ale czy nie zechciałabyś się poddać hipnozie? Jestem pewien, ze to nam pomoże i złapiemy tych drani.
Kobieta podeszła powoli do okna. Każdy dzień był walką o przetrwanie, a ona chciała ją wygrać. Dla siebie, dla dzieci, Hectora, by mógł żyć normalnie, z kobietą, która kocha..
-Dobrze. -Powiedziała z determinacją. -Jestem gotowa poddać się hipnozie, kiedy tylko to będzie potrzebne.
Hector objął Sandrę.
-Wiedziałem, że jesteś dzielna, siostrzyczko. -Szepnął. -Teraz się prześpij, a ja pójdę załatwię formalności i przeprowadzimy hipnozę.

Ostatnio edytowany przez Julia25 (2011-01-01 11:14:08)